“Plan yapsaydım başaramazdım.” Şimdi ise plan yapmaya çalışıyorum. Zihnimde yazılmaya başlayan her yazıyı durduruyorum. Yaz işte. Neyi? Bunu. Bu ne? Akışta olmak. Plan yapmamak. Projelendirmemek. Geldiği gibi yaşamak. Var olmak. Zaten istediğin bu değil miydi? İstediğim tam da bu. İnsanın...

İnsan zannediyor ki, birçok kişinin okumak istediği bir lisans bölümünü tamamlamak, hem de bölüm üçüncülüğü ile, hatta benim de bizzat “İkinci lisans olarak psikoloji okuyacağım” demişliğim de varken, biraz daha “accomplished”, başarmış, halletmiş, tamamlanmış hissetmesine vesile olur. İşte öyle olmuyormuş....

Çok acayip bir şey sevmek. Zaman/mekan tanımıyor. Interstellar filmi hayal meyal canlanıyor zihnimde, kara deliğe girince, bir şekilde kızına duyduğu sevgi sayesinde zamanın ve mekanın ötesinden iletişim kurabiliyordu. Filmi izlediğimde, tam bir nerdgasm yaşar haldeyken “Nereden çıktı şimdi aşk, bunu...

Kim icat etmiş bu sütyeni? Kesin bir erkek icat etmiştir diyerek girdim Google’a. Kadınların ismi çıktı. Ama öyle uçağın icadı gibi bir icat da olmadığı için tarihçesi de biraz karışıkmış tabii. – Bu yazıyı 7 Nisan 2022’de yazmaya başlamıştım, şu...

Düşünüyorum da, kolektif bir derealizasyon çağından geçiyoruz gibi görünüyor. Klinik bir bozukluk anlamında kullanmıyorum kelimeyi, gerçeklikten kopukluk anlamında kullanıyorum. Diyelim bir trafik kazası geçirdiniz, araba haşat, arabadan çıktınız, kanlar akıyor yere doğru. O an “Şu anda bunlar yaşanıyor olamaz, bunlar...

Hem daha önce insanları anlamaya çalışmış kişileri okumaktan, hem insanları anlamaya çalışmaktan ve bunu birçok insanla denemekten, hem de kendimi anlamaya çalışmaktan dolayı, zihnimin içi hep vızır vızır. “Bu yorucu oluyor olmalı” dedi son terapistim, tam bir textbook terapist yorumu...